What do you think?
Rate this book
The Collected Short Stories
"Reading such stories as a group . . . can be overwhelming. Yet it is precisely this intense immersion in experience that is the essence of Rhys' art. The force of her stories lies in the fusion of elegant prose with an uncanny penetration of the darker reaches of the soul."― Washington Post Book World Jean Rhys was one of the twentieth century's foremost writers, a literary artist who made exqusite use of the raw material of her own often turbulent life to create fiction of memorable resonance and poignancy. Here for the first time in one volume are her complete stories.
406 pages, Paperback
First published January 1, 1987
About the author
Jean Rhys
64 books1,276 followersJean Rhys, CBE (born Ella Gwendolyn Rees Williams; 24 August 1890–14 May 1979) was a British novelist who was born and grew up in the Caribbean island of Dominica. From the age of 16, she mainly resided in England, where she was sent for her education. She is best known for her novel Wide Sargasso Sea (1966), written as a prequel to Charlotte Brontë's Jane Eyre.
She moved to England at the age of 16 years in 1906 and worked unsuccessfully as a chorus girl. In the 1920s, she relocated to Europe, travelled as a Bohemian artist, and took up residence sporadically in Paris. During this period, Rhys, familiar with modern art and literature, lived near poverty and acquired the alcoholism that persisted throughout the rest of her life. Her experience of a patriarchal society and displacement during this period formed some of the most important themes in her work.
She moved to England at the age of 16 years in 1906 and worked unsuccessfully as a chorus girl. In the 1920s, she relocated to Europe, travelled as a Bohemian artist, and took up residence sporadically in Paris. During this period, Rhys, familiar with modern art and literature, lived near poverty and acquired the alcoholism that persisted throughout the rest of her life. Her experience of a patriarchal society and displacement during this period formed some of the most important themes in her work.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 61 reviews
April 6, 2024
Upon finishing this masterpiece of unforgettable short stories, for me Jean Rhys' work has been some of the best and most influential on me as a writer, a teacher and a reader.
Writing with spare, unflinching prose with brutal clarity, she is frighteningly honest about who she is as a person.
Autobiographical and intimate in scope, she does not miss a beat in sharing to the world her feelings about what it is to be a perpetual outsider in both Caribbean and British society.
Madame Rhys is honest in her paranoia and her morbid mindset, "you stop wondering why you're alive at all, you know how sometimes you get depressed and think what the hell's it all about why, and so on?"(Rhys 394) from her story "Kismet".
There is an underlying dark sense of humor and mocking, sardonic self awareness that she has about herself, and she does not hide this at all with flowery language, or any attempt at being bold like male writers I've read who also suffer from crippling depression and childhood issues from abandonment and rejection.
There are quite a few in this volume, but some standouts include "Sleep it Off Lady" about the lonely and morbid Miss Verney whose perception and fantasies of death become a horrific yet humorous reality, "everybody knows that you shut yourself up to get drunk, people can hear you falling about...sleep it off lady" (Rhys 385). "Rapunzel Rapunzel" is a warped allusion to being trapped in an inner sanctum of mental illness and voices about an unbalanced woman named Mrs. Peterson, who begins the day drunk, then hounded by collectors, and finding herself in a sanitorium of sorts, "I'd felt weak, out of love with life, but resigned and passive" (Rhys 363).
One of the best sentences I've read comes from "On Not Shooting Birds"- "there is no control over memory, quite soon you find yourself being vague about an event which seemed so important at the time that you thought you'd never forget it" (Rhys 328).
Rhys writes about themes that are still prevalent in today's cruel and unforgiving world towards minorities, women, biracial relationships, racism, xenophobia, sexuality, misogyny, displacement, the ambivalence of living somewhere else because you have to escape your past; with a longing and nostalgia for childhood homes and memories.
I am proud to say I think I have read all of Jean Rhys' fiction- and her autobiography is one that I want to finish one day so I can say I’ve read all of her books.
Many motifs in these stories can be found in her novels, especially several masterpieces of disillusionment and sheer terror, "Wide Sargasso Sea" and "Good Morning Midnight" and “Voyage in the Dark”.
It seemed as if some of these stories were mere treatments that would blossom into her magnificent body of work that deserves a place in every reading list equally to that of her contemporaries such as Duras, Fitzgerald, Bowen, Woolf, Nella Larsen, likely her equal male counterpart, Hemingway.
Writing with spare, unflinching prose with brutal clarity, she is frighteningly honest about who she is as a person.
Autobiographical and intimate in scope, she does not miss a beat in sharing to the world her feelings about what it is to be a perpetual outsider in both Caribbean and British society.
Madame Rhys is honest in her paranoia and her morbid mindset, "you stop wondering why you're alive at all, you know how sometimes you get depressed and think what the hell's it all about why, and so on?"(Rhys 394) from her story "Kismet".
There is an underlying dark sense of humor and mocking, sardonic self awareness that she has about herself, and she does not hide this at all with flowery language, or any attempt at being bold like male writers I've read who also suffer from crippling depression and childhood issues from abandonment and rejection.
There are quite a few in this volume, but some standouts include "Sleep it Off Lady" about the lonely and morbid Miss Verney whose perception and fantasies of death become a horrific yet humorous reality, "everybody knows that you shut yourself up to get drunk, people can hear you falling about...sleep it off lady" (Rhys 385). "Rapunzel Rapunzel" is a warped allusion to being trapped in an inner sanctum of mental illness and voices about an unbalanced woman named Mrs. Peterson, who begins the day drunk, then hounded by collectors, and finding herself in a sanitorium of sorts, "I'd felt weak, out of love with life, but resigned and passive" (Rhys 363).
One of the best sentences I've read comes from "On Not Shooting Birds"- "there is no control over memory, quite soon you find yourself being vague about an event which seemed so important at the time that you thought you'd never forget it" (Rhys 328).
Rhys writes about themes that are still prevalent in today's cruel and unforgiving world towards minorities, women, biracial relationships, racism, xenophobia, sexuality, misogyny, displacement, the ambivalence of living somewhere else because you have to escape your past; with a longing and nostalgia for childhood homes and memories.
I am proud to say I think I have read all of Jean Rhys' fiction- and her autobiography is one that I want to finish one day so I can say I’ve read all of her books.
Many motifs in these stories can be found in her novels, especially several masterpieces of disillusionment and sheer terror, "Wide Sargasso Sea" and "Good Morning Midnight" and “Voyage in the Dark”.
It seemed as if some of these stories were mere treatments that would blossom into her magnificent body of work that deserves a place in every reading list equally to that of her contemporaries such as Duras, Fitzgerald, Bowen, Woolf, Nella Larsen, likely her equal male counterpart, Hemingway.
January 7, 2018
3.5/5
I have never gone without food for longer than five days, so I cannot amuse you any longer.It's easy to take for granted how long some writers survive. You'd think, after reading the histories of Mary Wollstonecraft and Yvonne Vera and Malcolm X and John Keats and Roberto Bolano, we would be more grateful that the systematic barriers of race, gender, apolitical environments artificially induced via assassination, and unequal socioeconomic access to curative situations don't stamp out more of those whom we read and raise up as classics. Jean Rhys had no reason to go on for as long as she did, as the cute little story found on many synopsis of a Bright Young Thing sucked up, spat out, and (fortunately for the modern (white) man) "rediscovered" thirty years later is a brutal joke at best, when taking into account the sheer number of stories, some of them most likely autobiographical, of starvation and marginalization and suicide ideation. With a life such as that, Rhys had no time to waste on being "redisovered". It is much better, then, that one reads through the various novels and collected short stories with an eye on the chronology of 1927 (publication, no copyright) to 1976 (publication, yes copyright) and think upon what it took to go through WWII, post WWIII, postcolonialism, civil rights movements, second wave feminism, and all that jazz, and take what you will from that.
How rum some English people are! They ask to be shocked and long to be shocked and hope to be shocked, but if you really shock them...how shocked they are!
But when I discovered that though they never believed the truth, they swallowed the most fantastic lies, I amused myself a good deal.
You're always going on about respectable people, but you know you are respectable, whatever you say and whatever you do, and you'll be respectable till you die, however you die, and that way you miss something, believe it or not.For all the time that passed between first and last, Rhys' stories don't show their shifts in evolution overtly. The themes of a life lived on the cusp of white supremacist, gynephobic respectability were, unfortunately, stable throughout a sizable chunk of the 20th century, and the kernels of both Good Morning, Midnight and Wide Sargasso Sea can be seen in more than one story. More than a few of the stories are nasty and/or blackfacedly appropriative in the way the unedited 1940's edition of Disney's first Fantasia is (google Fantasia (1940) Sunflower comparison if you don't believe me), so I won't be doing anything with regards to analysis of race. The introduction to this edition criticizes Rhys for being unfriendly and cynical, but considering how I doubt anyone pulls that shit with Dostoevsky or Franzen or an other disaffected white boy, I'm not interested. What I am interested in is what the webs of riches and pain, isolation and colonialism, those conditioned to wear dresses and those conditioned to lord over those in dresses, all the attachés of reality associated with such fearfully protected tools of divided and conquer, all through the words of one white woman who took what she could get and drained it to the drop. What her readers make of her is really up to them, so long as they aren't foolish enough to believe they are doing any "rediscovering".
Why do people so expert in mental torture pretend blandly that it doesn't exist?
A woman supposed to be starving ought not to go about in silk stockings and quite expensive shoes.I've reached the stage of reading Rhys where I am far more interested in engaging with her nonfiction after a successive string of fictions, which means I can't get my hands on Smile Please: An Unfinished Autobiography quick enough. Biographers are all well and good, but unless they're on the level of Alice James and know how to be subjective in the humanity affirming way, I trust them about as far as I can throw them. I definitely prefer Rhys in the long but not too long form, but it was indeed very interesting to see all the precursors to the one of the novellas that first granted her critical appreciation and the much later work that gave her fame. She's far from my favorite, but she's certainly not boring, and with her turns of phrase, she's most certainly worthy of remembrance.
'There!' said Roseau in triumph, for the argument had been about whether anything excused the Breaking of Certain Rules.
'That's all nonsense,' said Mr Wheeler.
'But you excuse a sharp business deal?' persisted Roseau.
'Business,' said Mr Wheeler, as if speaking to a slightly idiotic child, 'is quite different, Miss, er...'
'You think that,' argued Roseau, 'because it's your form of emotion.'
Mr Wheeler gave her up.
Now I am almost as wary of books as I am of people. They also are capable of hurting you, pushing you into the limbo of the forgotten. They can tell lies — and vulgar, trivial lies — and when there are so many all saying the same thing they can shout you down and make you doubt, not only your memory, but your senses.
'I'm destroying my feminine charm,' Elsa said. I thought I'd make a nice quick clean job of it.'
[Y]ou can't die and come to life again for a few hundred francs. It takes more than that. It takes more, perhaps, than anybody is ever willing to give.
January 3, 2020
Rhys is vlijmscherp en haar personages voelen echt – ook grote kudo's voor de vertalers
August 3, 2017
One of the best short story collections I have ever read. This was also my introduction to the work of Jean Rhys and I will now certainly seek out her other books. There is a lot of variety here and the stories span a wide range of time, but they can be placed into four broad categories. (1) Stories set in the bohemian Paris of the interwar age, (2) Stories set in London before and during the Blitz, (3) Stories set in the West Indies, (4) Stories set in the countryside (of England or other European countries).
The stories set in Paris and London tend to be equally about impoverished narrators trying to survive in their environments, but those in Paris are far less bleak than those in London. The London stories really demonstrate the appallingly claustrophobic social prejudices prevalent at the time and they do this as devastatingly as the stories of Somerset Maugham. In the Parisian stories, on the other hand, there is always something uplifting happening even when there is little hope in general...
The West Indies stories are my favorites and the tropics are so deeply ingrained in the heart of this writer that they seem to be in the background even in the stories that aren't set there. There is always a yearning, a craving, for the light and brightness and intensity of the Caribbean, despite the fact that paradise isn't always paradise under the surface and Jean Rhys makes the reader acutely aware of this fact.
As for the stories set in the countryside, these include a remarkable story which is a semi-autobiographical account of a stay in a remote cottage with three other guests, including the composer Peter Warlock; and a magnificent story of escape to Prague in a motor car just after WWI in the company of a husband who is a crook. Jean Rhys tends to be better at longer lengths. These two pieces are picaresque, somewhat rambling in structure, rendered in a prose style that is unusual, highly rhythmic and simultaneously melancholic and invigorating, not at all like the standard writers in English of her time.
The stories set in Paris and London tend to be equally about impoverished narrators trying to survive in their environments, but those in Paris are far less bleak than those in London. The London stories really demonstrate the appallingly claustrophobic social prejudices prevalent at the time and they do this as devastatingly as the stories of Somerset Maugham. In the Parisian stories, on the other hand, there is always something uplifting happening even when there is little hope in general...
The West Indies stories are my favorites and the tropics are so deeply ingrained in the heart of this writer that they seem to be in the background even in the stories that aren't set there. There is always a yearning, a craving, for the light and brightness and intensity of the Caribbean, despite the fact that paradise isn't always paradise under the surface and Jean Rhys makes the reader acutely aware of this fact.
As for the stories set in the countryside, these include a remarkable story which is a semi-autobiographical account of a stay in a remote cottage with three other guests, including the composer Peter Warlock; and a magnificent story of escape to Prague in a motor car just after WWI in the company of a husband who is a crook. Jean Rhys tends to be better at longer lengths. These two pieces are picaresque, somewhat rambling in structure, rendered in a prose style that is unusual, highly rhythmic and simultaneously melancholic and invigorating, not at all like the standard writers in English of her time.
January 23, 2008
Jean Rhys is a quiet force and I had forgotten all about her until I walked into the Oakland Public Library's Lake Merritt branch the other day and there she was. She had a long, not necessarily happy life; died in her eighties in the Left Bank. It's really fascinating to watch her prose evolve across this book--in some ways, it's like watching the structure of the short story become itself.
She is a gifted, gifted descriptor. Reading her sketches of cafes in Paris late at night is like seeing the rooms from behind her eyes; I see her there, in the corner, pad in hand, a mousy, pale person with glittering eyes. As she grows confidence in dialogue and plot, the stories get longer, so by the end of the book they're almost novelettes. And she becomes so funny--lightly tragic, not doomed; there is always just a touch of hope in these fallen people she lives with on these pages.
Just lovely stuff.
She is a gifted, gifted descriptor. Reading her sketches of cafes in Paris late at night is like seeing the rooms from behind her eyes; I see her there, in the corner, pad in hand, a mousy, pale person with glittering eyes. As she grows confidence in dialogue and plot, the stories get longer, so by the end of the book they're almost novelettes. And she becomes so funny--lightly tragic, not doomed; there is always just a touch of hope in these fallen people she lives with on these pages.
Just lovely stuff.
April 9, 2022
Sleek and sophisticated shorts from the Caribbean
December 2, 2020
so I didn't read all the stories, we only read a small selection but I can't simply have it sitting on my currently reading shelf and I liked them so I wanted to rate it and social media is arbitrary why do I have to follow rules????
June 24, 2020
Recensie door Roosje
Uitgeverij Orlando
Miniaturen van levens
Ruim vijftig verhalen van Brits-Caraïbisch auteur Jean Rhys (24 augustus 1890 – 14 mei 1979) telt deze bundel. Uitgeverij Orlando bundelde deze verhalen, die eerder verschenen zijn in verschillende bundels en tijdschriften in de periode 1927 tot 1978.
Stuk voor stuk allemaal miniatuurtjes van levens van over het algemeen vrouwen, maar ook van mannen, hoewel die mannen hebben het dan toch weer over vrouwen, hun echtgenotes, hun minnaressen. Leven op de vierkante centimeter maar ook met een ruimere blik op een leven in vogelvlucht. Rhys’ verhalen zijn geen psychologische portretten maar eerder fijnzinnige observaties vanuit het perspectief van een buitenstaander.
´Internationaal brak Rhys door met Wide Sargasso Sea (1966), dat is geschreven als de voorgeschiedenis van Charlotte Brontës Jane Eyre. Het boek corrigeert het bijna karikaturale beeld van hoofdpersoon Rochester, met zijn mannelijke trots en onbegrip voor de West-Indische sensualiteit. Hij vervreemdt van zijn vrouw en al wat haar eigen is en veroorzaakt zo een identiteitscrisis bij haar. Rhys stelt daarmee de personages uit Jane Eyre psychologisch in een ander licht.
Dankzij Wide Sargasso Sea werd Jean Rhys kort voor haar dood benoemd tot Commandeur in de Orde van het Britse Rijk. De roman werd in 1993 verfilmd door de Australische regisseur John Duigan. In 1999 werd het boek verkozen in de Modern Library’s lijst van 100 beste Engelstalige romans uit de 20e eeuw.´
(Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Jean_Rhys)
De plaatsen waar de verhalen zich afspelen zijn Dominica, de Britse West-Indische eilanden dus, Parijs en Londen. Personages en vertellers zijn veelal vrouwen die zich door een gedwongen soort wereldburgerschap niet helemaal thuisvoelen op de plek waar ze wonen. En in die zin vertolken zij vermoedelijk Rhys’ eigen gevoel over zichzelf en haar plaats in de wereld. Ze was opgegroeid op Dominica en verliet dat eiland noodgedwongen vroeg in haar leven. De idyllische plek van van haar jeugd heeft ze nooit meer terug kunnen vinden. Later keerde ze weliswaar terug, maar vond er niet terug wat ze achter gelaten had; dat leek ze voor altijd kwijt te zijn. In haar verhalen kan ze vorm geven aan haar heimwee, haar herinneringen en verscheurd gevoel; het gevoel een buitenstaander te zijn en er niet helemaal bij te horen.
Misschien zijn Rhys’ personages niet in staat de culturele code te kraken van het land en de cultuur waar zij verblijven. Mede daardoor had Rhys ongetwijfeld een voorkeur voor personages die aan de rand van de samenleving leven, outcasts: hoeren, kunstenaars, de bohème, dieven en moordenaars, echtbrekers, mannequins, buitenlanders. Mensen die op zoek zijn naar geborgenheid maar daarin niet helemaal slagen of daar soms ook helemaal niet in slagen.
Rhys schreef met een grote precisie en daardoor vrij langzaam. Haar redacteur had weinig werk aan haar verhalen en romans. Maar haar personages zijn tamelijk onvoorspelbaar. Rhys laat veel in het ongewisse. Ze had vaak moeite met het einde van een verhaal.
Een feministe vond zij zichzelf helemaal niet. Haar vrouwelijke personages hebben weliswaar een grote eigenheid in het vormgeven van hun leven, maar zetten net zo makkelijk hun seksualiteit.
'Met haar vroege werk had Rhys aanvankelijk weinig succes, ondanks de aanbevelingen van Ford Madox Ford. Het stond niet bekend als heel sterk of diepgaand, eerder als sentimenteel. Latere literatuurcritici zijn echter van oordeel dat zij haar tijd ver vooruit was door vrouwen te beschrijven die seksueel geëxploiteerd worden en hun seksualiteit zelf inzetten om hun underdogpositie te verbeteren. De roman Voyage in the Dark (1934), die kortstondig de aandacht trok, heeft als thema de onbegrepen, ontwortelde vrouw.
In de jaren veertig werd haar werk niet meer herdrukt en verdween ze in de vergetelheid. Er werd zelfs algemeen verondersteld dat ze niet meer leefde. Hernieuwde bekendheid verwierf ze pas in 1957 door een radiohoorspel van haar roman Good Morning, Midnight uit 1939, waarin ze met behulp van de stream of consciousness-techniek het bewustwordingsproces van de ouder wordende vrouw beschrijft.'
(Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Jean_Rhys)
Rhys’ verhalen moet je rustig lezen en je moet er langzaam van genieten. Zij neemt je mee naar een wereld van halfbegrepen gebeurtenissen en wonderlijke figuren. Het is niet eenduidig, meestal, wat er nu precies gebeurt of gebeurd is. Dat gevoel had ik heel sterk bij het lezen van haar beroemde roman De wijde Sargassozee, ook bij herlezing. Een zinderende toestand van gevoel, bijgeloof, mysteries, niet geaccepteerd te worden, voodoo-achtige sferen en waanzin.
Deze bundel is een belofte voor héél lang leesplezier.
Titel: Alle verhalen
Auteur: Jean Rhys
Vertalers: Lisette Graswinckel, W.A. Dorsman-Vos; met inleiding van Jan Brokken
Pagina´s: 384
ISBN: 9789493081130
Uitgeverij Orlando
Verschenen: augustus 2019
Uitgeverij Orlando
Miniaturen van levens
Ruim vijftig verhalen van Brits-Caraïbisch auteur Jean Rhys (24 augustus 1890 – 14 mei 1979) telt deze bundel. Uitgeverij Orlando bundelde deze verhalen, die eerder verschenen zijn in verschillende bundels en tijdschriften in de periode 1927 tot 1978.
Stuk voor stuk allemaal miniatuurtjes van levens van over het algemeen vrouwen, maar ook van mannen, hoewel die mannen hebben het dan toch weer over vrouwen, hun echtgenotes, hun minnaressen. Leven op de vierkante centimeter maar ook met een ruimere blik op een leven in vogelvlucht. Rhys’ verhalen zijn geen psychologische portretten maar eerder fijnzinnige observaties vanuit het perspectief van een buitenstaander.
´Internationaal brak Rhys door met Wide Sargasso Sea (1966), dat is geschreven als de voorgeschiedenis van Charlotte Brontës Jane Eyre. Het boek corrigeert het bijna karikaturale beeld van hoofdpersoon Rochester, met zijn mannelijke trots en onbegrip voor de West-Indische sensualiteit. Hij vervreemdt van zijn vrouw en al wat haar eigen is en veroorzaakt zo een identiteitscrisis bij haar. Rhys stelt daarmee de personages uit Jane Eyre psychologisch in een ander licht.
Dankzij Wide Sargasso Sea werd Jean Rhys kort voor haar dood benoemd tot Commandeur in de Orde van het Britse Rijk. De roman werd in 1993 verfilmd door de Australische regisseur John Duigan. In 1999 werd het boek verkozen in de Modern Library’s lijst van 100 beste Engelstalige romans uit de 20e eeuw.´
(Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Jean_Rhys)
De plaatsen waar de verhalen zich afspelen zijn Dominica, de Britse West-Indische eilanden dus, Parijs en Londen. Personages en vertellers zijn veelal vrouwen die zich door een gedwongen soort wereldburgerschap niet helemaal thuisvoelen op de plek waar ze wonen. En in die zin vertolken zij vermoedelijk Rhys’ eigen gevoel over zichzelf en haar plaats in de wereld. Ze was opgegroeid op Dominica en verliet dat eiland noodgedwongen vroeg in haar leven. De idyllische plek van van haar jeugd heeft ze nooit meer terug kunnen vinden. Later keerde ze weliswaar terug, maar vond er niet terug wat ze achter gelaten had; dat leek ze voor altijd kwijt te zijn. In haar verhalen kan ze vorm geven aan haar heimwee, haar herinneringen en verscheurd gevoel; het gevoel een buitenstaander te zijn en er niet helemaal bij te horen.
Misschien zijn Rhys’ personages niet in staat de culturele code te kraken van het land en de cultuur waar zij verblijven. Mede daardoor had Rhys ongetwijfeld een voorkeur voor personages die aan de rand van de samenleving leven, outcasts: hoeren, kunstenaars, de bohème, dieven en moordenaars, echtbrekers, mannequins, buitenlanders. Mensen die op zoek zijn naar geborgenheid maar daarin niet helemaal slagen of daar soms ook helemaal niet in slagen.
Rhys schreef met een grote precisie en daardoor vrij langzaam. Haar redacteur had weinig werk aan haar verhalen en romans. Maar haar personages zijn tamelijk onvoorspelbaar. Rhys laat veel in het ongewisse. Ze had vaak moeite met het einde van een verhaal.
Een feministe vond zij zichzelf helemaal niet. Haar vrouwelijke personages hebben weliswaar een grote eigenheid in het vormgeven van hun leven, maar zetten net zo makkelijk hun seksualiteit.
'Met haar vroege werk had Rhys aanvankelijk weinig succes, ondanks de aanbevelingen van Ford Madox Ford. Het stond niet bekend als heel sterk of diepgaand, eerder als sentimenteel. Latere literatuurcritici zijn echter van oordeel dat zij haar tijd ver vooruit was door vrouwen te beschrijven die seksueel geëxploiteerd worden en hun seksualiteit zelf inzetten om hun underdogpositie te verbeteren. De roman Voyage in the Dark (1934), die kortstondig de aandacht trok, heeft als thema de onbegrepen, ontwortelde vrouw.
In de jaren veertig werd haar werk niet meer herdrukt en verdween ze in de vergetelheid. Er werd zelfs algemeen verondersteld dat ze niet meer leefde. Hernieuwde bekendheid verwierf ze pas in 1957 door een radiohoorspel van haar roman Good Morning, Midnight uit 1939, waarin ze met behulp van de stream of consciousness-techniek het bewustwordingsproces van de ouder wordende vrouw beschrijft.'
(Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Jean_Rhys)
Rhys’ verhalen moet je rustig lezen en je moet er langzaam van genieten. Zij neemt je mee naar een wereld van halfbegrepen gebeurtenissen en wonderlijke figuren. Het is niet eenduidig, meestal, wat er nu precies gebeurt of gebeurd is. Dat gevoel had ik heel sterk bij het lezen van haar beroemde roman De wijde Sargassozee, ook bij herlezing. Een zinderende toestand van gevoel, bijgeloof, mysteries, niet geaccepteerd te worden, voodoo-achtige sferen en waanzin.
Deze bundel is een belofte voor héél lang leesplezier.
Titel: Alle verhalen
Auteur: Jean Rhys
Vertalers: Lisette Graswinckel, W.A. Dorsman-Vos; met inleiding van Jan Brokken
Pagina´s: 384
ISBN: 9789493081130
Uitgeverij Orlando
Verschenen: augustus 2019
December 23, 2022
Want intelligent, dat zijn ze hier allemaal. Ze schilderen, ze schrijven, ze uiten zich op talloze manieren.
Review :
Jean Rhys, pseudoniem van Ella Gwendolen Rees Williams (Roseau (Dominica), 24 augustus 1890 – Exeter, 14 mei 1979) was een deels Britse, deels Caraïbische schrijfster van verhalen en romans. Ze groeide op in Dominica, een eiland in de Caraïbische Zee. In 1906 stuurden haar ouders haar naar een tante in Cambridge (Engeland), waar ze een kloosterschool bezocht. Ze studeerde in 1909 korte tijd in Londen aan de Royal Academy of Dramatic Art, maar toen haar vader stierf moest ze wegens geldgebrek haar studie staken. Rhys was vervolgens enige tijd variétéartiest (onder de namen Vivienne, Emma en Ella Gray) en poseerde in 1913 als naaktmodel, vermoedelijk voor de kunstschilder William Orpen.
In 1919 trouwde zij met de Nederlandse journalist en avonturier Jean Lenglet, het eerste van haar drie huwelijken.
Ella startte haar literaire carrière onder het pseudoniem Jean Rhys. Ze werd daarbij gecoacht door Ford Madox Ford. In het voorwoord van haar eerste verhalenbundel The Left Bank and Other Stories (1927) schreef hij haar een scherp inzicht toe, dankzij haar positie van 'outsider' en 'underdog' als auteur uit Brits West-Indië.
Met haar vroege werk had Rhys aanvankelijk weinig succes, ondanks de aanbevelingen van Ford Madox Ford. Het stond niet bekend als heel sterk of diepgaand, eerder als sentimenteel. Latere literatuurcritici zijn echter van oordeel dat zij haar tijd ver vooruit was door vrouwen te beschrijven die seksueel geëxploiteerd worden en hun seksualiteit zelf inzetten om hun underdogpositie te verbeteren. De roman Voyage in the Dark (1934), die kortstondig de aandacht trok, heeft als thema de onbegrepen, ontwortelde vrouw.
In de jaren veertig werd haar werk niet meer herdrukt en verdween ze in de vergetelheid. Er werd zelfs algemeen verondersteld dat ze niet meer leefde. Hernieuwde bekendheid verwierf ze pas in 1957 door een radiohoorspel van haar roman Good Morning, Midnight uit 1939, waarin ze met behulp van de stream of consciousness-techniek het bewustwordingsproces van de ouder wordende vrouw beschrijft.
Internationaal brak Rhys door met Wide Sargasso Sea (1966), dat is geschreven als de voorgeschiedenis van Charlotte Brontës Jane Eyre. Het boek corrigeert het bijna karikaturale beeld van hoofdpersoon Rochester, met zijn mannelijke trots en onbegrip voor de West-Indische sensualiteit. Hij vervreemdt van zijn vrouw en al wat haar eigen is en veroorzaakt zo een identiteitscrisis bij haar. Rhys stelt daarmee de personages uit Jane Eyre psychologisch in een ander licht.
Dankzij Wide Sargasso Sea werd Jean Rhys kort voor haar dood benoemd tot Commandeur in de Orde van het Britse Rijk. De roman werd in 1993 verfilmd door de Australische regisseur John Duigan. In 1999 werd het boek verkozen in de Modern Library’s lijst van 100 beste Engelstalige romans uit de 20e eeuw.
De niet eerder vertaalde verzamelde verhalen van Jean Rhys vormen een duizelingwekkende en sprankelende collectie van een van de grote schrijvers van de twintigste eeuw. Rhys neemt de lezer mee naar het West-Indische Dominica van haar jeugd, Londen ten tijde van de Eerste Wereldoorlog en naar schimmige bars en hotels in de jaren twintig in Parijs. Ze worden bevolkt door dansmeisjes, oude dames die in armoede zijn vervallen en andere buitenstaanders. In heldere en scherpe observaties schetst Rhys de levens van mensen die vaak iets te gevoelig zijn om te overleven in de harde buitenwereld. Thema’s als kosmopolitisme versus kleinburgerlijkheid en discriminatie op basis van ras of sekse maken deze bundel verrassend actueel.
Het beste is veruit is het verhaal, Vienne, dat een relatie beschrijft die uiteenvalt als een koppel door een corrupt en afbrokkelend Europa reist. Zoals de overgrote meerderheid van de verhalen van Rhys, was Vienne zwaar autobiografisch. De mate waarin Rhys haar eigen leven heeft getrokken, betekent dat haar verhalen en romans veel herhalende elementen bevatten: een kindertijd op het Caribische eiland Dominica, de Engelse openbare school en de podium school, chorus-line werk, moeilijke tijden in Parijs, Bloomsbury bedzit, uitbuiting, alcoholisme, depressie en de eenzaamheid van de overblijvende buitenstaander. Haar protagonisten verschijnen op een spectrum tussen nood en verwoesting, met weinig hoop op ontsnapping. De emotionele precisie van Rhys focust zich vooral op de dissectie van eenzaamheid. Haar vrouwen dienen zich te schikken naar mannen zonder wereld van verkering en huwelijk. Dit is een wereld van voorbijgaande relaties op basis van seks, zonder liefde.
Deze indrukwekkende verhalenbundel wordt vakkundig ingeleid door Jan Brokken die in 1992 al een monografie’ ‘Goedenavond, mrs. Rhys’ over haar schreef.
Review :
Jean Rhys, pseudoniem van Ella Gwendolen Rees Williams (Roseau (Dominica), 24 augustus 1890 – Exeter, 14 mei 1979) was een deels Britse, deels Caraïbische schrijfster van verhalen en romans. Ze groeide op in Dominica, een eiland in de Caraïbische Zee. In 1906 stuurden haar ouders haar naar een tante in Cambridge (Engeland), waar ze een kloosterschool bezocht. Ze studeerde in 1909 korte tijd in Londen aan de Royal Academy of Dramatic Art, maar toen haar vader stierf moest ze wegens geldgebrek haar studie staken. Rhys was vervolgens enige tijd variétéartiest (onder de namen Vivienne, Emma en Ella Gray) en poseerde in 1913 als naaktmodel, vermoedelijk voor de kunstschilder William Orpen.
In 1919 trouwde zij met de Nederlandse journalist en avonturier Jean Lenglet, het eerste van haar drie huwelijken.
Ella startte haar literaire carrière onder het pseudoniem Jean Rhys. Ze werd daarbij gecoacht door Ford Madox Ford. In het voorwoord van haar eerste verhalenbundel The Left Bank and Other Stories (1927) schreef hij haar een scherp inzicht toe, dankzij haar positie van 'outsider' en 'underdog' als auteur uit Brits West-Indië.
Met haar vroege werk had Rhys aanvankelijk weinig succes, ondanks de aanbevelingen van Ford Madox Ford. Het stond niet bekend als heel sterk of diepgaand, eerder als sentimenteel. Latere literatuurcritici zijn echter van oordeel dat zij haar tijd ver vooruit was door vrouwen te beschrijven die seksueel geëxploiteerd worden en hun seksualiteit zelf inzetten om hun underdogpositie te verbeteren. De roman Voyage in the Dark (1934), die kortstondig de aandacht trok, heeft als thema de onbegrepen, ontwortelde vrouw.
In de jaren veertig werd haar werk niet meer herdrukt en verdween ze in de vergetelheid. Er werd zelfs algemeen verondersteld dat ze niet meer leefde. Hernieuwde bekendheid verwierf ze pas in 1957 door een radiohoorspel van haar roman Good Morning, Midnight uit 1939, waarin ze met behulp van de stream of consciousness-techniek het bewustwordingsproces van de ouder wordende vrouw beschrijft.
Internationaal brak Rhys door met Wide Sargasso Sea (1966), dat is geschreven als de voorgeschiedenis van Charlotte Brontës Jane Eyre. Het boek corrigeert het bijna karikaturale beeld van hoofdpersoon Rochester, met zijn mannelijke trots en onbegrip voor de West-Indische sensualiteit. Hij vervreemdt van zijn vrouw en al wat haar eigen is en veroorzaakt zo een identiteitscrisis bij haar. Rhys stelt daarmee de personages uit Jane Eyre psychologisch in een ander licht.
Dankzij Wide Sargasso Sea werd Jean Rhys kort voor haar dood benoemd tot Commandeur in de Orde van het Britse Rijk. De roman werd in 1993 verfilmd door de Australische regisseur John Duigan. In 1999 werd het boek verkozen in de Modern Library’s lijst van 100 beste Engelstalige romans uit de 20e eeuw.
De niet eerder vertaalde verzamelde verhalen van Jean Rhys vormen een duizelingwekkende en sprankelende collectie van een van de grote schrijvers van de twintigste eeuw. Rhys neemt de lezer mee naar het West-Indische Dominica van haar jeugd, Londen ten tijde van de Eerste Wereldoorlog en naar schimmige bars en hotels in de jaren twintig in Parijs. Ze worden bevolkt door dansmeisjes, oude dames die in armoede zijn vervallen en andere buitenstaanders. In heldere en scherpe observaties schetst Rhys de levens van mensen die vaak iets te gevoelig zijn om te overleven in de harde buitenwereld. Thema’s als kosmopolitisme versus kleinburgerlijkheid en discriminatie op basis van ras of sekse maken deze bundel verrassend actueel.
Het beste is veruit is het verhaal, Vienne, dat een relatie beschrijft die uiteenvalt als een koppel door een corrupt en afbrokkelend Europa reist. Zoals de overgrote meerderheid van de verhalen van Rhys, was Vienne zwaar autobiografisch. De mate waarin Rhys haar eigen leven heeft getrokken, betekent dat haar verhalen en romans veel herhalende elementen bevatten: een kindertijd op het Caribische eiland Dominica, de Engelse openbare school en de podium school, chorus-line werk, moeilijke tijden in Parijs, Bloomsbury bedzit, uitbuiting, alcoholisme, depressie en de eenzaamheid van de overblijvende buitenstaander. Haar protagonisten verschijnen op een spectrum tussen nood en verwoesting, met weinig hoop op ontsnapping. De emotionele precisie van Rhys focust zich vooral op de dissectie van eenzaamheid. Haar vrouwen dienen zich te schikken naar mannen zonder wereld van verkering en huwelijk. Dit is een wereld van voorbijgaande relaties op basis van seks, zonder liefde.
Deze indrukwekkende verhalenbundel wordt vakkundig ingeleid door Jan Brokken die in 1992 al een monografie’ ‘Goedenavond, mrs. Rhys’ over haar schreef.
August 17, 2021
Jean Rhys is best-known for her stark, modernist novels like Voyage in the Dark, and Good Morning, Midnight, as well as her Jane Eyre prequel, Wide Sargasso Sea. Rhys also wrote short stories, and they are all assembled in the 1987 volume, The Collected Short Stories.
The Collected Short Stories includes the contents of Rhys’ first short story collection The Left Bank, published in 1927, and her late collections 1968’s Tigers are Better-Looking, and 1976’s Sleep It Off Lady. Also included are various short stories that didn’t make it into those three books. Curiously enough, the back cover of the book says that it contains 36 stories, when there are actually 51 stories in the book. I guess the proof-reader missed that one.
I’ve read all of Jean Rhys’ novels, and I think she was a very talented writer. Her subject matter is always depressing, but she writes so well that you’re drawn into her worlds. I felt I needed to read The Collected Short Stories so I could say I’ve read all of her work. But Rhys’ short stories didn’t do much for me. If you’ve read any of her novels, then you’ve basically read her short stories. Rhys’ short stories are all variations on the same theme: 51 stories, all sounding the same notes of depression and alienation.
Rhys was a misanthrope of the highest order. I can’t really tell you anything that she liked about life. In Rhys’ view, men are vile, but still somewhat attractive, and women are catty gossips best avoided. One of the key quotes I wrote down was: “Coming back from one of these walks the thought came to me suddenly, like a revelation, that I could kill myself any time I liked and so end it. After that I put a better face on things.” (p.126) Well, whatever it takes to cheer yourself up, I guess.
Rhys’ own life was closely mirrored in her fiction. Born Ella Rees Williams, she was raised on the island of Dominica until the age of 16, when she was sent to England to finish her schooling. She felt herself an outsider in both societies, and I suspect she never felt at home anywhere in this world. Eventually she made her way to Paris in the 1920’s, and Ford Madox Ford encouraged her writing. Rhys kept coming back to her youth again and again in her writing, and there are only two short stories that seem to be set after World War II.
I think the lack of plot hampers Rhys’ short stories more than her novels. You don’t read Jean Rhys for the plot or for narrative tension. I quickly figured out with Rhys’ novels that the plot isn’t really that important, so I’m reading the book for the mood. (It helps that all her novels are about 200 pages long.) But as I was reading the short stories, it just hit me over and over in each story: there’s no plot, no tension. If you take away narrative drive/plot/tension, then what else do you have except style/voice? That’s a large burden for style to carry over 51 stories and 400 pages. I think Rhys’ novels are much better constructed than her stories. If you’re looking to get a feel for her voice as a writer, read Voyage in the Dark, Good Morning, Midnight, or Wide Sargasso Sea.
The Collected Short Stories includes the contents of Rhys’ first short story collection The Left Bank, published in 1927, and her late collections 1968’s Tigers are Better-Looking, and 1976’s Sleep It Off Lady. Also included are various short stories that didn’t make it into those three books. Curiously enough, the back cover of the book says that it contains 36 stories, when there are actually 51 stories in the book. I guess the proof-reader missed that one.
I’ve read all of Jean Rhys’ novels, and I think she was a very talented writer. Her subject matter is always depressing, but she writes so well that you’re drawn into her worlds. I felt I needed to read The Collected Short Stories so I could say I’ve read all of her work. But Rhys’ short stories didn’t do much for me. If you’ve read any of her novels, then you’ve basically read her short stories. Rhys’ short stories are all variations on the same theme: 51 stories, all sounding the same notes of depression and alienation.
Rhys was a misanthrope of the highest order. I can’t really tell you anything that she liked about life. In Rhys’ view, men are vile, but still somewhat attractive, and women are catty gossips best avoided. One of the key quotes I wrote down was: “Coming back from one of these walks the thought came to me suddenly, like a revelation, that I could kill myself any time I liked and so end it. After that I put a better face on things.” (p.126) Well, whatever it takes to cheer yourself up, I guess.
Rhys’ own life was closely mirrored in her fiction. Born Ella Rees Williams, she was raised on the island of Dominica until the age of 16, when she was sent to England to finish her schooling. She felt herself an outsider in both societies, and I suspect she never felt at home anywhere in this world. Eventually she made her way to Paris in the 1920’s, and Ford Madox Ford encouraged her writing. Rhys kept coming back to her youth again and again in her writing, and there are only two short stories that seem to be set after World War II.
I think the lack of plot hampers Rhys’ short stories more than her novels. You don’t read Jean Rhys for the plot or for narrative tension. I quickly figured out with Rhys’ novels that the plot isn’t really that important, so I’m reading the book for the mood. (It helps that all her novels are about 200 pages long.) But as I was reading the short stories, it just hit me over and over in each story: there’s no plot, no tension. If you take away narrative drive/plot/tension, then what else do you have except style/voice? That’s a large burden for style to carry over 51 stories and 400 pages. I think Rhys’ novels are much better constructed than her stories. If you’re looking to get a feel for her voice as a writer, read Voyage in the Dark, Good Morning, Midnight, or Wide Sargasso Sea.
March 1, 2018
It seems odd that the contents of this book haven't be clearly divided into their original collections. THE LEFT BANK, TIGERS ARE BETTER LOOKING and SLEEP IT OFF LADY are all distinct in their flavour and purpose and it's a shame to blur the boundaries. This is a small complaint, though. Some of the stories included in these pages are among the finest I've ever read.
I've reviewed these other books elsewhere on this site (with THE LEFT BANK being being included in my 1980s edition of TIGERS) so I won't repeat myself, except to say that I think SLEEP IT OFF LADY is an undervalued, under-read masterpiece. Only three stories here have not been previously collected: 'Kismet', 'The Whistling Bird' and 'Invitation to the Dance' all of which are, admittedly, fairly minor works, with 'Kismet' being the best of the three. But THE COLLECED STORT STORIES is worth picking up if only to be reminded of Jean Rhys's incredibly direct and contemporary-sounding voice. My advice to new readers: skip the stories from THE LEFT BANK and go straight to 'Till September Petronella' to discover an author absolutely at the top of her game.
I've reviewed these other books elsewhere on this site (with THE LEFT BANK being being included in my 1980s edition of TIGERS) so I won't repeat myself, except to say that I think SLEEP IT OFF LADY is an undervalued, under-read masterpiece. Only three stories here have not been previously collected: 'Kismet', 'The Whistling Bird' and 'Invitation to the Dance' all of which are, admittedly, fairly minor works, with 'Kismet' being the best of the three. But THE COLLECED STORT STORIES is worth picking up if only to be reminded of Jean Rhys's incredibly direct and contemporary-sounding voice. My advice to new readers: skip the stories from THE LEFT BANK and go straight to 'Till September Petronella' to discover an author absolutely at the top of her game.
February 3, 2023
couldnt finish this. boggles my mind why this book is rated so high....this is me being ignorant but the stories were clumsy, overly ambiguous to the point where everything seems devoid of purpose, feels unfinished, lacks flair and generally racist.
April 4, 2019
As the introduction by Diana Athill says, "... these stories relate closely to her own experience: she was teaching herself, as she wrote them, how to turn personal experience into something of value to other people". Of the earliest stories, the best were: Mixing Cocktails, Hunger, Discourse of a Lady Standing Dinner to a Down and Out Friend, A Night, In the Rue de l'Arrivee, Learning to be a Mother, and The Sidi.
From Mixing Cocktails: "So soon does one learn the bitter lesson that humanity is never content just to differ from you and let it go at that. Never. They must interfere, actively and grimly, between your thoughts and yourself--with the passionate wish to level up everything and everybody..." And "...I long to be like Other People! The extraordinary, ungetatable, oddly cruel Other People, with their way of wantonly hurting and then accusing you of being thin-skinned, sulky, vindictive or ridiculous. All because a hurt and puzzled little girl has retired into her shell."
As Ms. Athill also says, "Fear, loneliness, cruelty--these became her subjects. She struggled to treat them defiantly, even jauntily, and learnt as she did so that this was a mistake. The essential thing was to treat them truthfully.... Jean Rhys's truth was that of a woman who was no good at managing life--so inept in practical matters that circumstances which would have been difficult for anyone were crushing for her...."
The most successful stories of her prime writing years were: Till September Petronella, The Day They Burned the Books, Let Them Call It Jazz, Outside the Machine, The Sound of the River, A Solid House, and I Spy a Stranger. The latter story seemed the best of the whole bunch. Of her later years, the best seemed to be: Fishy Waters, Sleep It Off Lady, and I Used to Live Here Once.
From A Solid House: Shall I tell her that in spite of everything they did that I died then? Shall I tell her what it feels like to be dead? It's not being sad, it's quite different. It's being nothing, feeling nothing. You don't feel insults, you wouldn't feel caresses if there was anyone to caress you. It's like this: it's like walking along a road in a fog, knowing that you have left everything behind you. But you don't want to go back; you've got to go on. There are moments when you know where you are going, but then you forget and you walk on, torturing yourself, trying to remember...."
One line from Tigers are Better Looking stands out for me: "I died waiting...." That seems to sum up her life....
From Mixing Cocktails: "So soon does one learn the bitter lesson that humanity is never content just to differ from you and let it go at that. Never. They must interfere, actively and grimly, between your thoughts and yourself--with the passionate wish to level up everything and everybody..." And "...I long to be like Other People! The extraordinary, ungetatable, oddly cruel Other People, with their way of wantonly hurting and then accusing you of being thin-skinned, sulky, vindictive or ridiculous. All because a hurt and puzzled little girl has retired into her shell."
As Ms. Athill also says, "Fear, loneliness, cruelty--these became her subjects. She struggled to treat them defiantly, even jauntily, and learnt as she did so that this was a mistake. The essential thing was to treat them truthfully.... Jean Rhys's truth was that of a woman who was no good at managing life--so inept in practical matters that circumstances which would have been difficult for anyone were crushing for her...."
The most successful stories of her prime writing years were: Till September Petronella, The Day They Burned the Books, Let Them Call It Jazz, Outside the Machine, The Sound of the River, A Solid House, and I Spy a Stranger. The latter story seemed the best of the whole bunch. Of her later years, the best seemed to be: Fishy Waters, Sleep It Off Lady, and I Used to Live Here Once.
From A Solid House: Shall I tell her that in spite of everything they did that I died then? Shall I tell her what it feels like to be dead? It's not being sad, it's quite different. It's being nothing, feeling nothing. You don't feel insults, you wouldn't feel caresses if there was anyone to caress you. It's like this: it's like walking along a road in a fog, knowing that you have left everything behind you. But you don't want to go back; you've got to go on. There are moments when you know where you are going, but then you forget and you walk on, torturing yourself, trying to remember...."
One line from Tigers are Better Looking stands out for me: "I died waiting...." That seems to sum up her life....
August 27, 2011
What amazing stories, some of the best I have read. While her earliest pieces are simply vignettes, she exhibits an authority of voice that bodes well for her future as a writer; a future that is achieved especially with stories like Temps Perdi (my favorite), Let Them Call It Jazz, Till September, Petronella, Vienne, La Grosse Fifi and Pioneers, Oh Pioneers. Some of her best writing is centered in the West Indies which is also the setting for her masterpiece Wild Sargasso Sea.
April 9, 2023
I think I originally started reading this collection in 2019 and it took me till spring 2023 to finish it... These just didn't vibe with me at all (which is a shame, as I LOVED Wide Sargasso Sea), although I can tell Rhys has some skill at creating a mood, but mostly the stories just drag on and remain too detached, they stay words on paper for me! That's an issue I almost never have!
The later stories are definitely better. My favourite one was "I Used to Live Here Once".
The later stories are definitely better. My favourite one was "I Used to Live Here Once".
June 16, 2019
Sad, spare and often quite beautiful. But probably not to be read all at once, in case you become crushed by the weight of so many lonely and lost women. I read them slowly partly for that reason and partly because, apart from her letters, it was the last of Jean Rhys’s books that I had left to read. Now I feel a little bereft.
August 17, 2020
I devoured Jean Rhys as a teenager, as many teenage girls of a certain type do, or did then anyway. Despite growing up in suburban Surrey rather than the Caribbean, the sense of being out of place and alone that pervades Jean Rhys’s stories resonated with me completely, as did the paranoia that her central characters tend to feel, the sense of being mocked, stared at, whispered about; that everyone has it in for you, and secretly or overtly hates you for being different, and you will never fit in; that people in general are cruel, shallow, duplicitous and hateful.
So I associate her with quite a specific time in my youth, and haven’t read her since then. Coming back to her nearly 40 years later was interesting. Books don’t affect me as much as they did then - nothing does really, to be honest - so in my emotionally-dulled middle age I was more aware of the quality of her writing and the poignancy of her talent disappearing into sozzled obscurity than the substance of the stories.
But they are sketches rather than stories; beautifully-drawn studies of various types of unhappiness. There’s nothing inspiring or edifying, no happy endings or victories: things generally go from bad to worse for her characters. But they do it very beautifully, and that was her great gift; she wrote directly from experience and made such gorgeous stuff from the hardship and sorrow of her own life, rendering it as art rather than trying to give it all Some Greater Meaning. Reading this volume felt more like taking in a gallery of dark melancholy portraits; framed figures looking back at you, some desolate, some brooding, some defiant but trapped, some altogether lost. But all beautiful, despite or perhaps because of the sadness.
What stood out for me most though was her genius for setting; the poisoned idyll of the Caribbean, the squalor of Paris, the meanness of London, the loneliness of rural England are what I remember most. And these corrupted and damaged places breed corrupted and damaged people, and vice versa, and is it any wonder that no good comes of them, and that innocence, kindness and love are doomed. In spite of the Jean Rhys world-view that everywhere is ruined and everyone is vile, to go on creating such beautiful work throughout your life from this bleak standpoint is maybe to be treasured more that writing from a sense joy and wonder. To see and feel the rottenness and darkness and still want to create art from it is for me what makes her work so special.
So I associate her with quite a specific time in my youth, and haven’t read her since then. Coming back to her nearly 40 years later was interesting. Books don’t affect me as much as they did then - nothing does really, to be honest - so in my emotionally-dulled middle age I was more aware of the quality of her writing and the poignancy of her talent disappearing into sozzled obscurity than the substance of the stories.
But they are sketches rather than stories; beautifully-drawn studies of various types of unhappiness. There’s nothing inspiring or edifying, no happy endings or victories: things generally go from bad to worse for her characters. But they do it very beautifully, and that was her great gift; she wrote directly from experience and made such gorgeous stuff from the hardship and sorrow of her own life, rendering it as art rather than trying to give it all Some Greater Meaning. Reading this volume felt more like taking in a gallery of dark melancholy portraits; framed figures looking back at you, some desolate, some brooding, some defiant but trapped, some altogether lost. But all beautiful, despite or perhaps because of the sadness.
What stood out for me most though was her genius for setting; the poisoned idyll of the Caribbean, the squalor of Paris, the meanness of London, the loneliness of rural England are what I remember most. And these corrupted and damaged places breed corrupted and damaged people, and vice versa, and is it any wonder that no good comes of them, and that innocence, kindness and love are doomed. In spite of the Jean Rhys world-view that everywhere is ruined and everyone is vile, to go on creating such beautiful work throughout your life from this bleak standpoint is maybe to be treasured more that writing from a sense joy and wonder. To see and feel the rottenness and darkness and still want to create art from it is for me what makes her work so special.
July 27, 2023
Finishing this collection of Jean Rhys's short stories means I have now read all of her books (though not the published collection of her letters) as well as two rather interesting biographies about her life and work. Many of the themes in these short stories--as well as the locales, especially the West Indies and London--show up in her novels as well as in her autobiography, titled "Smile Please." The stories that don't directly reflect her life, like "Sleep it off, Lady," reflect her own stubborn, hard edge as well as the cruelty and hard edges she found in the world around her.
Her personal fascination with fashion, make-up, alcohol, money, men and loneliness all make appearances in these stories, but it is her straight-up, no nonsense prose that makes these stories cut to the heart. Her prose doesn't sing, it slices and carves. She doesn't spare anyone or anything. (Except perhaps herself, which, if you read her biographies, she seemed to regard as set apart from others, deserving of something more.) Putting all three of her short story collections into one book made reading easy, even if it took me many months to finally finish them all.
Her personal fascination with fashion, make-up, alcohol, money, men and loneliness all make appearances in these stories, but it is her straight-up, no nonsense prose that makes these stories cut to the heart. Her prose doesn't sing, it slices and carves. She doesn't spare anyone or anything. (Except perhaps herself, which, if you read her biographies, she seemed to regard as set apart from others, deserving of something more.) Putting all three of her short story collections into one book made reading easy, even if it took me many months to finally finish them all.
Read
November 29, 2020dnf. I know the writing quality of these stories is high, but they were about sad people, mainly without merit to my mind, and not that interesting. Maybe just not for me. I still plan to read Wide Sargasso Sea.
May 14, 2022
Love love love
Mixing Cocktails
Hunger
The Blue Bird
The Grey Day
Vienne
Till September Petronella
Outside The Machine
A Solid House
Temps Perdi
Fishy Waters
The Insect World
Sleep It Off Lady
Who Knows What's Up in the Attic?
I Used to Live Here Once
Mixing Cocktails
Hunger
The Blue Bird
The Grey Day
Vienne
Till September Petronella
Outside The Machine
A Solid House
Temps Perdi
Fishy Waters
The Insect World
Sleep It Off Lady
Who Knows What's Up in the Attic?
I Used to Live Here Once
Read
February 24, 2022only read Mixed Coctails
December 7, 2022
Mijn interesse in deze schrijfster is gewekt, ere wie ere toekomt, door “Het eiland van Jean Rhys”, Jan Brokkens fraai beschreven ‘zoektocht naar de bronnen van een schrijverschap’. Die zoektocht heeft met name betrekking op Rhys’ beroemde roman “De wijde Sargassozee”, die ik vervolgens meteen op mijn lijst te bemachtigen en te lezen boeken plaatste.
Alvorens het daarvan is gekomen, nam ik echter van Jean Rhys de bundel “Alle verhalen” ter hand. Afgezien van een inleiding van de hand van Jan Brokken bevat deze bundel ruim vijftig verhalen die samen een dikke vierhonderd bladzijden tellen, gemiddeld dus zo’n acht pagina’s. Het betreffende statistische gegeven betekent echter (ook in dit geval) niet zo veel, want de lengte van de verhalen varieert nogal: die welke, volgens de verantwoording, in 1927 werden gepubliceerd en ook die welke eind jaren zeventig voor het eerst verschenen zijn gemiddeld circa vijf à zes bladzijden lang, die welke eind jaren zestig verschenen tellen er bijna drie keer zo veel.
Dat ik hier enig cijferwerk aan heb willen besteden, is mede ingegeven door het feit dat die korte, soms zeer korte verhalen me beduidend minder bevielen dan de meeste veel langere. Ze behelzen eigenlijk niet meer dan een, soms bepaald niet onaardige, sfeertekening, en ik moet eerlijk zeggen dat van die korte verhalen me na het dichtslaan van de bundel tamelijk weinig is bijgebleven. Met de langere verhalen –waarvan overigens ook een bescheiden aantal uit de jaren zeventig stamt, het laatste decennium van Rhys’ leven– is het niet zelden heel anders gesteld. Daar zit meer ‘verhaal’ in, meer plot, die hebben inhoudelijk over het algemeen veel meer ‘vlees op hun body’.
Al met al valt het niet mee om een zo diverse verhalenbundel een beoordeling in een aantal sterren te geven; het werden er drie, op basis van een soort gewogen gemiddelde. Mijn voorpret in de roman “De wijde Sargassozee” is evenwel, in het bijzonder door het lezen van die langere verhalen, onaangetast.
Alvorens het daarvan is gekomen, nam ik echter van Jean Rhys de bundel “Alle verhalen” ter hand. Afgezien van een inleiding van de hand van Jan Brokken bevat deze bundel ruim vijftig verhalen die samen een dikke vierhonderd bladzijden tellen, gemiddeld dus zo’n acht pagina’s. Het betreffende statistische gegeven betekent echter (ook in dit geval) niet zo veel, want de lengte van de verhalen varieert nogal: die welke, volgens de verantwoording, in 1927 werden gepubliceerd en ook die welke eind jaren zeventig voor het eerst verschenen zijn gemiddeld circa vijf à zes bladzijden lang, die welke eind jaren zestig verschenen tellen er bijna drie keer zo veel.
Dat ik hier enig cijferwerk aan heb willen besteden, is mede ingegeven door het feit dat die korte, soms zeer korte verhalen me beduidend minder bevielen dan de meeste veel langere. Ze behelzen eigenlijk niet meer dan een, soms bepaald niet onaardige, sfeertekening, en ik moet eerlijk zeggen dat van die korte verhalen me na het dichtslaan van de bundel tamelijk weinig is bijgebleven. Met de langere verhalen –waarvan overigens ook een bescheiden aantal uit de jaren zeventig stamt, het laatste decennium van Rhys’ leven– is het niet zelden heel anders gesteld. Daar zit meer ‘verhaal’ in, meer plot, die hebben inhoudelijk over het algemeen veel meer ‘vlees op hun body’.
Al met al valt het niet mee om een zo diverse verhalenbundel een beoordeling in een aantal sterren te geven; het werden er drie, op basis van een soort gewogen gemiddelde. Mijn voorpret in de roman “De wijde Sargassozee” is evenwel, in het bijzonder door het lezen van die langere verhalen, onaangetast.
February 12, 2015
There’s always something of the fallen woman about these tales, some being quite short but so skillfully sketched that they dwell in memory long after the last page is turned. The solitary woman remains alone, even when surrounded by others. When she has a companion she always seems along for the ride and not too invested in it. Her relationships with men are blasé, her observations of other women competitive more often than not, only adding to persistent loneliness.
The stories are arranged chronologically and it is interesting to contrast the tales written in youth and old age. Even when the story is set in the West Indies, wherever she goes, there she is, inescapably.
The unanchored quality seems to define the war and post-war years in Europe and England so that her characters are seldom settled for long. There is silk instead of scratchy wool but never enough of it.
Some tales are very short, two or three pages, but it is noteworthy how much she accomplishes in so few words. Is there any doubt that Rhys is the center of them all? There is a familiarity about them, like returning to a favorite room, one in need of heat or fresh air, one that may have a spot of sunlight, but one that most importantly has a door that can be closed.
The stories are arranged chronologically and it is interesting to contrast the tales written in youth and old age. Even when the story is set in the West Indies, wherever she goes, there she is, inescapably.
The unanchored quality seems to define the war and post-war years in Europe and England so that her characters are seldom settled for long. There is silk instead of scratchy wool but never enough of it.
Some tales are very short, two or three pages, but it is noteworthy how much she accomplishes in so few words. Is there any doubt that Rhys is the center of them all? There is a familiarity about them, like returning to a favorite room, one in need of heat or fresh air, one that may have a spot of sunlight, but one that most importantly has a door that can be closed.
March 31, 2016
Some of these stories blew me away: I think Til September, Petronella is one of the best short stories I've ever read anywhere. A lot of them were very interesting snapshots of Paris in the twenties and thirties, and if you're into The Lost Generation, you'll really appreciate Rhys' (often overlooked!) perspective. I'm not sure that readers who aren't already a little in love with Rhys and her woman because of Good Morning, Midnight and Wide Sargasso Sea will want to read this collection cover to cover, but it's been on my list for years and I'm very glad I finally read it.
January 30, 2014
I love a good story of a depressed woman a city with no options. This is why Mary Gaitskill is one of my favorite contemporary authors. Jean Rhys is like her godmother.
Every day that you read Rhys, you should listen to "LA Woman" by the Doors and when it's time, sing out "I never met a woman....SO ALONE!!! SO ALOOOONE!"
Every day that you read Rhys, you should listen to "LA Woman" by the Doors and when it's time, sing out "I never met a woman....SO ALONE!!! SO ALOOOONE!"
July 21, 2018
I'll put it simply: if Jean Rhys isn't one of your favourite writers before you read this, she will be afterwards. She finds sense in the enduring loneliness of existence, beauty in despair... She's the most honest, brutally honest, writers I've ever had the pleasure of reading.
July 27, 2021
Gorgeous longing stories of a not so easy life- they are so emotional and complex and the ones set in the west indies are full of heat and perfume- really something else even though written long long ago-
April 7, 2009
descriptive, atmospheric, darkly skewed stories. delightful discovery in mastery of the genre.
June 26, 2020
Miniaturen van levens
Ruim vijftig verhalen van auteur Jean Rhys telt deze bundel. Uitgeverij Orlando bundelde deze verhalen, die eerder verschenen zijn in verschillende bundels en tijdschriften in de periode 1927 tot 1978.
Ruim vijftig miniatuurtjes van levens van over het algemeen vrouwen, maar ook van mannen, hoewel die mannen hebben het dan toch weer over vrouwen, hun echtgenotes, hun minnaressen. Leven op de vierkante centimeter maar ook met een ruimere blik op een leven in vogelvlucht.
Rhys’ verhalen zijn geen psychologische portretten maar eerder fijnzinnige observaties vanuit een buitenstaander-perspectief.
De plaatsen waar de verhalen spelen zijn Dominica, de Britse West-Indische eilanden dus, Parijs en Londen. Personages en vertellers zijn veelal vrouwen die zich door een gedwongen soort wereldburgerschap niet helemaal thuisvoelen op de plek waar ze wonen. En in die zin vertolken zij vermoedelijk Rhys’ eigen gevoel over zichzelf en haar plaats in de wereld. Ze was opgegroeid op Dominica en verliet dat eiland noodgedwongen vroeg in haar leven. De idyllische plek van van haar jeugd heeft ze nooit meer terug kunnen vinden. Later keerde ze weliswaar terug naar het land van haar jeugd maar vond er niet terug wat ze achter gelaten had; dat leek ze voor altijd kwijt te zijn. In haar verhalen kan ze vorm geven aan haar heimwee, haar herinneringen en verscheurd gevoel; het gevoel een buitenstaander te zijn en er niet helemaal bij te horen.
Misschien zijn Rhys’ personages niet in staat de culturele code te kraken van het land en de cultuur waar zij verblijven. Mede daardoor had Rhys ongetwijfeld een voorkeur voor personages die aan de rand van de samenleving leven, outcasts: hoeren, kunstenaars, de bohème, dieven en moordenaars, echtbrekers, mannequins, buitenlanders. Mensen die op zoek zijn naar geborgenheid maar daarin niet helemaal slagen of daar soms ook helemaal niet in slagen.
Rhys schreef met een grote precisie en daardoor vrij langzaam. Haar redacteur had weinig werk aan haar verhalen en romans. Maar haar personages zijn tamelijk onvoorspelbaar. Rhys laat veel in het ongewisse. Ze had vaak moeite met het einde van een verhaal.
Een feministe vond zij zichzelf helemaal niet. Haar vrouwelijke personages hebben weliswaar een grote eigenheid in het vormgeven van hun leven maar zetten net zo makkelijk hun seksualiteit.
Rhys’ verhalen moet je rustig lezen en je moet er langzaam van genieten. Zij neemt je mee naar een wereld van halfbegrepen gebeurtenissen en wonderlijke figuren. Het is niet eenduidig, meestal, wat er nu precies gebeurt of gebeurd is. Dat gevoel had ik heel sterk bij het lezen van haar beroemde roman De wijde Sargassozee, ook bij herlezing. Een zinderende toestand van gevoel, bijgeloof, mysteries, niet geaccepteerd te worden, voodoo-achtige sferen en waanzin.
Deze bundel is een belofte voor heel lang leesplezier.
Over de auteur: (https://nl.wikipedia.org/wiki/Jean_Rh...
Jean Rhys, pseudoniem van Ella Gwendolen Rees Williams (Roseau (Dominica), 24 augustus 1890 – Exeter, 14 mei 1979) was een deels Britse, deels Caraïbische schrijfster van verhalen en romans.
Leven
Rhys was de dochter van een moeder van gemengd creools-Schotse afkomst en een arts uit Wales. Ze groeide op in Dominica, een eiland in de Caraïbische Zee. In 1906 stuurden haar ouders haar naar een tante in Cambridge (Engeland), waar ze een kloosterschool bezocht. Ze studeerde in 1909 korte tijd in Londen aan de Royal Academy of Dramatic Art, maar toen haar vader stierf moest ze wegens geldgebrek haar studie staken. Rhys was vervolgens enige tijd variétéartiest (onder de namen Vivienne, Emma en Ella Gray) en poseerde in 1913 als naaktmodel, vermoedelijk voor de kunstschilder William Orpen. Ze begon toen al te schrijven aan wat veel later haar roman Voyage in the Dark zou worden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog deed ze vrijwilligerswerk.
In 1919 trouwde zij met de Nederlandse journalist en avonturier Jean Lenglet, het eerste van haar drie huwelijken. Zij was zijn derde echtgenote en hij was op dat moment ook nog getrouwd met haar voorgangster. Het paar vestigde zich in Parijs en leidde een bohemien leven, deels in Londen, Wenen en Boedapest. Om dit te bekostigen speculeerde Lenglet met geld van zijn werkgever. Toen hij niet tijdig kon terugbetalen, besloten zij in 1922 Hongarije te ontvluchten. Lenglet werd eind 1924 in Parijs gearresteerd en veroordeeld tot acht maanden gevangenisstraf. Na zijn vrijlating werd hij Frankrijk uitgezet. Deze gebeurtenissen heeft zij enkele jaren later verwerkt in haar roman Postures (herdrukt onder de titel Quartet).
In deze periode startte Ella haar literaire carrière onder het pseudoniem Jean Rhys. Ze werd daarbij gecoacht door Ford Madox Ford. Met hem had ze een verhouding toen ze tijdens Lenglets gevangenschap een huis in Parijs deelde met hem en zijn partner Stella Bowen. In het voorwoord van haar eerste verhalenbundel The Left Bank and Other Stories (1927) schreef hij haar een scherp inzicht toe, dankzij haar positie van 'outsider' en 'underdog' als auteur uit Brits West-Indië. Na afloop van zijn verhouding met Ella schreef Ford de verbittering van zich af in de roman When the Wicked Man (1931).
De scheiding met Jean Lenglet werd uitgesproken in 1933. Zij had met hem een dochter en een jonggestorven zoon en zij bleven bevriend. Ook Lenglet legde zijn visie op hun gezamenlijke periode vast in een roman, In de strik (1935), onder het pseudoniem Édouard de Nève. Zijn vierde echtgenote werd de schrijfster Henriëtte van Eyk. In 1934 hertrouwde Ella met de uitgever Leslie Tilden-Smith, met wie ze in Devon woonde tot zijn dood in 1945. Haar derde echtgenoot, de advocaat Max Hamer, was een neef van Tilden-Smith. Zij trouwden in 1947, maar hij bracht het grootste deel van hun huwelijk door in de gevangenis. Hamer stierf in 1966. In datzelfde jaar publiceerde ze haar belangrijkste roman Wide Sargasso Sea.
Werk
Met haar vroege werk had Rhys aanvankelijk weinig succes, ondanks de aanbevelingen van Ford Madox Ford. Het stond niet bekend als heel sterk of diepgaand, eerder als sentimenteel. Latere literatuurcritici zijn echter van oordeel dat zij haar tijd ver vooruit was door vrouwen te beschrijven die seksueel geëxploiteerd worden en hun seksualiteit zelf inzetten om hun underdogpositie te verbeteren. De roman Voyage in the Dark (1934), die kortstondig de aandacht trok, heeft als thema de onbegrepen, ontwortelde vrouw.
In de jaren veertig werd haar werk niet meer herdrukt en verdween ze in de vergetelheid. Er werd zelfs algemeen verondersteld dat ze niet meer leefde. Hernieuwde bekendheid verwierf ze pas in 1957 door een radiohoorspel van haar roman Good Morning, Midnight uit 1939, waarin ze met behulp van de stream of consciousness-techniek het bewustwordingsproces van de ouder wordende vrouw beschrijft.
Internationaal brak Rhys door met Wide Sargasso Sea (1966), dat is geschreven als de voorgeschiedenis van Charlotte Brontës Jane Eyre. Het boek corrigeert het bijna karikaturale beeld van hoofdpersoon Rochester, met zijn mannelijke trots en onbegrip voor de West-Indische sensualiteit. Hij vervreemdt van zijn vrouw en al wat haar eigen is en veroorzaakt zo een identiteitscrisis bij haar. Rhys stelt daarmee de personages uit Jane Eyre psychologisch in een ander licht.
Dankzij Wide Sargasso Sea werd Jean Rhys kort voor haar dood benoemd tot Commandeur in de Orde van het Britse Rijk. De roman werd in 1993 verfilmd door de Australische regisseur John Duigan. In 1999 werd het boek verkozen in de Modern Library’s lijst van 100 beste Engelstalige romans uit de 20e eeuw.
Bibliografie
The Left Bank and Other Stories, 1927
Postures, 1928 - (nl) Kwartet
After Leaving Mr. Mackenzie, 1931 - (nl) Na meneer Mackenzie
Voyage in the Dark, 1934 - (nl) Reis door het duister
Good Morning, Midnight, 1939 - (nl) Goedemorgen, Middernacht
Wide Sargasso Sea, 1966 - (nl) De wijde Sargasso Zee
Tigers Are Better-Looking: With a Selection from 'The Left Bank', 1968.
Penguin Modern Stories 1, 1969 (met anderen)
My Day : Three Pieces, 1975
Sleep It Off, Lady, 1976 - (nl) Mens, slaap je roes uit
Smile Please : An Unfinished Autobiography, 1979
Jean Rhys Letters 1931-1966, 1984 (red. Francis Wyndham en Diana Melly)
Early Novels, 1984
The Complete Novels, 1985
Tales of the Wide Caribbean, 1985
The Collected Short Stories, 1987
Bibliografie:
Auteur: Jean Rhys
Titel: Alle verhalen
Vertalers: Lisette Graswinckel, W.A. Dorsman-Vos; met inleiding van Jan Brokken
Uitgever: Orlando
Jaar van uitgave: 2019
Aantal pagina’s: 416
ISBN: 978 9493 081 13 0
Ruim vijftig verhalen van auteur Jean Rhys telt deze bundel. Uitgeverij Orlando bundelde deze verhalen, die eerder verschenen zijn in verschillende bundels en tijdschriften in de periode 1927 tot 1978.
Ruim vijftig miniatuurtjes van levens van over het algemeen vrouwen, maar ook van mannen, hoewel die mannen hebben het dan toch weer over vrouwen, hun echtgenotes, hun minnaressen. Leven op de vierkante centimeter maar ook met een ruimere blik op een leven in vogelvlucht.
Rhys’ verhalen zijn geen psychologische portretten maar eerder fijnzinnige observaties vanuit een buitenstaander-perspectief.
De plaatsen waar de verhalen spelen zijn Dominica, de Britse West-Indische eilanden dus, Parijs en Londen. Personages en vertellers zijn veelal vrouwen die zich door een gedwongen soort wereldburgerschap niet helemaal thuisvoelen op de plek waar ze wonen. En in die zin vertolken zij vermoedelijk Rhys’ eigen gevoel over zichzelf en haar plaats in de wereld. Ze was opgegroeid op Dominica en verliet dat eiland noodgedwongen vroeg in haar leven. De idyllische plek van van haar jeugd heeft ze nooit meer terug kunnen vinden. Later keerde ze weliswaar terug naar het land van haar jeugd maar vond er niet terug wat ze achter gelaten had; dat leek ze voor altijd kwijt te zijn. In haar verhalen kan ze vorm geven aan haar heimwee, haar herinneringen en verscheurd gevoel; het gevoel een buitenstaander te zijn en er niet helemaal bij te horen.
Misschien zijn Rhys’ personages niet in staat de culturele code te kraken van het land en de cultuur waar zij verblijven. Mede daardoor had Rhys ongetwijfeld een voorkeur voor personages die aan de rand van de samenleving leven, outcasts: hoeren, kunstenaars, de bohème, dieven en moordenaars, echtbrekers, mannequins, buitenlanders. Mensen die op zoek zijn naar geborgenheid maar daarin niet helemaal slagen of daar soms ook helemaal niet in slagen.
Rhys schreef met een grote precisie en daardoor vrij langzaam. Haar redacteur had weinig werk aan haar verhalen en romans. Maar haar personages zijn tamelijk onvoorspelbaar. Rhys laat veel in het ongewisse. Ze had vaak moeite met het einde van een verhaal.
Een feministe vond zij zichzelf helemaal niet. Haar vrouwelijke personages hebben weliswaar een grote eigenheid in het vormgeven van hun leven maar zetten net zo makkelijk hun seksualiteit.
Rhys’ verhalen moet je rustig lezen en je moet er langzaam van genieten. Zij neemt je mee naar een wereld van halfbegrepen gebeurtenissen en wonderlijke figuren. Het is niet eenduidig, meestal, wat er nu precies gebeurt of gebeurd is. Dat gevoel had ik heel sterk bij het lezen van haar beroemde roman De wijde Sargassozee, ook bij herlezing. Een zinderende toestand van gevoel, bijgeloof, mysteries, niet geaccepteerd te worden, voodoo-achtige sferen en waanzin.
Deze bundel is een belofte voor heel lang leesplezier.
Over de auteur: (https://nl.wikipedia.org/wiki/Jean_Rh...
Jean Rhys, pseudoniem van Ella Gwendolen Rees Williams (Roseau (Dominica), 24 augustus 1890 – Exeter, 14 mei 1979) was een deels Britse, deels Caraïbische schrijfster van verhalen en romans.
Leven
Rhys was de dochter van een moeder van gemengd creools-Schotse afkomst en een arts uit Wales. Ze groeide op in Dominica, een eiland in de Caraïbische Zee. In 1906 stuurden haar ouders haar naar een tante in Cambridge (Engeland), waar ze een kloosterschool bezocht. Ze studeerde in 1909 korte tijd in Londen aan de Royal Academy of Dramatic Art, maar toen haar vader stierf moest ze wegens geldgebrek haar studie staken. Rhys was vervolgens enige tijd variétéartiest (onder de namen Vivienne, Emma en Ella Gray) en poseerde in 1913 als naaktmodel, vermoedelijk voor de kunstschilder William Orpen. Ze begon toen al te schrijven aan wat veel later haar roman Voyage in the Dark zou worden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog deed ze vrijwilligerswerk.
In 1919 trouwde zij met de Nederlandse journalist en avonturier Jean Lenglet, het eerste van haar drie huwelijken. Zij was zijn derde echtgenote en hij was op dat moment ook nog getrouwd met haar voorgangster. Het paar vestigde zich in Parijs en leidde een bohemien leven, deels in Londen, Wenen en Boedapest. Om dit te bekostigen speculeerde Lenglet met geld van zijn werkgever. Toen hij niet tijdig kon terugbetalen, besloten zij in 1922 Hongarije te ontvluchten. Lenglet werd eind 1924 in Parijs gearresteerd en veroordeeld tot acht maanden gevangenisstraf. Na zijn vrijlating werd hij Frankrijk uitgezet. Deze gebeurtenissen heeft zij enkele jaren later verwerkt in haar roman Postures (herdrukt onder de titel Quartet).
In deze periode startte Ella haar literaire carrière onder het pseudoniem Jean Rhys. Ze werd daarbij gecoacht door Ford Madox Ford. Met hem had ze een verhouding toen ze tijdens Lenglets gevangenschap een huis in Parijs deelde met hem en zijn partner Stella Bowen. In het voorwoord van haar eerste verhalenbundel The Left Bank and Other Stories (1927) schreef hij haar een scherp inzicht toe, dankzij haar positie van 'outsider' en 'underdog' als auteur uit Brits West-Indië. Na afloop van zijn verhouding met Ella schreef Ford de verbittering van zich af in de roman When the Wicked Man (1931).
De scheiding met Jean Lenglet werd uitgesproken in 1933. Zij had met hem een dochter en een jonggestorven zoon en zij bleven bevriend. Ook Lenglet legde zijn visie op hun gezamenlijke periode vast in een roman, In de strik (1935), onder het pseudoniem Édouard de Nève. Zijn vierde echtgenote werd de schrijfster Henriëtte van Eyk. In 1934 hertrouwde Ella met de uitgever Leslie Tilden-Smith, met wie ze in Devon woonde tot zijn dood in 1945. Haar derde echtgenoot, de advocaat Max Hamer, was een neef van Tilden-Smith. Zij trouwden in 1947, maar hij bracht het grootste deel van hun huwelijk door in de gevangenis. Hamer stierf in 1966. In datzelfde jaar publiceerde ze haar belangrijkste roman Wide Sargasso Sea.
Werk
Met haar vroege werk had Rhys aanvankelijk weinig succes, ondanks de aanbevelingen van Ford Madox Ford. Het stond niet bekend als heel sterk of diepgaand, eerder als sentimenteel. Latere literatuurcritici zijn echter van oordeel dat zij haar tijd ver vooruit was door vrouwen te beschrijven die seksueel geëxploiteerd worden en hun seksualiteit zelf inzetten om hun underdogpositie te verbeteren. De roman Voyage in the Dark (1934), die kortstondig de aandacht trok, heeft als thema de onbegrepen, ontwortelde vrouw.
In de jaren veertig werd haar werk niet meer herdrukt en verdween ze in de vergetelheid. Er werd zelfs algemeen verondersteld dat ze niet meer leefde. Hernieuwde bekendheid verwierf ze pas in 1957 door een radiohoorspel van haar roman Good Morning, Midnight uit 1939, waarin ze met behulp van de stream of consciousness-techniek het bewustwordingsproces van de ouder wordende vrouw beschrijft.
Internationaal brak Rhys door met Wide Sargasso Sea (1966), dat is geschreven als de voorgeschiedenis van Charlotte Brontës Jane Eyre. Het boek corrigeert het bijna karikaturale beeld van hoofdpersoon Rochester, met zijn mannelijke trots en onbegrip voor de West-Indische sensualiteit. Hij vervreemdt van zijn vrouw en al wat haar eigen is en veroorzaakt zo een identiteitscrisis bij haar. Rhys stelt daarmee de personages uit Jane Eyre psychologisch in een ander licht.
Dankzij Wide Sargasso Sea werd Jean Rhys kort voor haar dood benoemd tot Commandeur in de Orde van het Britse Rijk. De roman werd in 1993 verfilmd door de Australische regisseur John Duigan. In 1999 werd het boek verkozen in de Modern Library’s lijst van 100 beste Engelstalige romans uit de 20e eeuw.
Bibliografie
The Left Bank and Other Stories, 1927
Postures, 1928 - (nl) Kwartet
After Leaving Mr. Mackenzie, 1931 - (nl) Na meneer Mackenzie
Voyage in the Dark, 1934 - (nl) Reis door het duister
Good Morning, Midnight, 1939 - (nl) Goedemorgen, Middernacht
Wide Sargasso Sea, 1966 - (nl) De wijde Sargasso Zee
Tigers Are Better-Looking: With a Selection from 'The Left Bank', 1968.
Penguin Modern Stories 1, 1969 (met anderen)
My Day : Three Pieces, 1975
Sleep It Off, Lady, 1976 - (nl) Mens, slaap je roes uit
Smile Please : An Unfinished Autobiography, 1979
Jean Rhys Letters 1931-1966, 1984 (red. Francis Wyndham en Diana Melly)
Early Novels, 1984
The Complete Novels, 1985
Tales of the Wide Caribbean, 1985
The Collected Short Stories, 1987
Bibliografie:
Auteur: Jean Rhys
Titel: Alle verhalen
Vertalers: Lisette Graswinckel, W.A. Dorsman-Vos; met inleiding van Jan Brokken
Uitgever: Orlando
Jaar van uitgave: 2019
Aantal pagina’s: 416
ISBN: 978 9493 081 13 0
July 29, 2020
I always have a problem rating short story collections: they tend to be a safe 3 or 4 because there are stories that blow me away and there are stories that are just...okay. This is my problem, once again, after reading this collection.
Jean Rhys is a marvelous writer. There are stories that are only a few pages long but will hit you like a tornado. The economy of her prose belies the rich depths of her narrative and the different degradations suffered (or enjoyed) by her characters.
Now on to her characters. They are mostly a collection of sad and hopeless individuals trying to make do with what the world has given them: they don't seek our pity or romanticization of suffering but they want us to look them in the eye and tell us that this is how it feels to be in the darkest pits of life. And I say it is a perfect companion now wherein there is a pandemic and our government is making us scratch our heads. They drink their sorrows away, they cavort, they try to be hopeful, they tell us how they feel and even if they are found in France, England, or the West Indies, they feel close to us because we feel we see ourselves in them or we know someone like them. Life is a continuum of suffering only mitigated by death. As dark as this collection's theme is, there are moments of levity and rays of hope but they don't last long. The transient quality of happiness makes us appreciate it more.
This is a good collection and it pains me to see how little read this is. Jean Rhys, thank you for this.
Jean Rhys is a marvelous writer. There are stories that are only a few pages long but will hit you like a tornado. The economy of her prose belies the rich depths of her narrative and the different degradations suffered (or enjoyed) by her characters.
Now on to her characters. They are mostly a collection of sad and hopeless individuals trying to make do with what the world has given them: they don't seek our pity or romanticization of suffering but they want us to look them in the eye and tell us that this is how it feels to be in the darkest pits of life. And I say it is a perfect companion now wherein there is a pandemic and our government is making us scratch our heads. They drink their sorrows away, they cavort, they try to be hopeful, they tell us how they feel and even if they are found in France, England, or the West Indies, they feel close to us because we feel we see ourselves in them or we know someone like them. Life is a continuum of suffering only mitigated by death. As dark as this collection's theme is, there are moments of levity and rays of hope but they don't last long. The transient quality of happiness makes us appreciate it more.
This is a good collection and it pains me to see how little read this is. Jean Rhys, thank you for this.
Displaying 1 - 30 of 61 reviews