Christophe (1945-2020), zanger van ‘Aline’: ‘Ik had mijn ups en downs, maar ik heb ook mooie downs gehad’

“Christophe is heengegaan”, zo klonk de mededeling die zijn vrouw Véronique Bevilacqua en dochter Lucie naar het Franse persagentschap AFP stuurden. “Ondanks de onvermoeide inspanningen van het zorgpersoneel heeft zijn lichaam hem in de steek gelaten. Woorden schieten ons tekort.”

Op 26 maart werd de Franse zanger - geboren als Daniel Bevilacqua - opgenomen in een ziekenhuis in hoofdstad Parijs. Later werd hij overgebracht naar een hospitaal in Brest, waar hij donderdag is overleden. Officieel bezweek Christophe aan de gevolgen van een emfyseem, een longaandoening. Maar eerder hadden intimi aan de Franse krant Le Parisien bevestigd dat de man ook positief had getest op het coronavirus.

Christophe kende zijn eerste grote succes op zijn twintigste, toen hij de ballade ‘Aline’ schreef, componeerde en zelf opnam. Naar eigen zeggen kwam het nummer op een kwartier tijd tot stand tijdens een lunch met zijn oma, geïnspireerd door de Amerikaanse blues van toen. De meisjesnaam uit de titel had hij ontleend aan die van de assistente van zijn toenmalige tandarts. De single stond op nummer één in de hitlijsten van Frankrijk, België, Spanje, Israël, Turkije en Brazilië, met een wereldwijde verkoop van meer dan 3,5 miljoen exemplaren. In 1973 nam de Belgische zanger Salvatore Adamo een cover van het nummer op.

In de vroege jaren zeventig zakte zijn populariteit wat weg. Christophe liet een snor groeien, die hem in combinatie met zijn lange blonde haar voor altijd het imago van de ‘dandy van de Franse chanson’ zou geven. Het succes kwam wel terug toen hij ging samenwerken met de jonge tekstschrijver Jean-Michel Jarre, die zich erg liet beïnvloeden door de Angelsaksische rock van Pink Floyd en Lou Reed. In 1974 verschijnt het album Les mots bleus, met daarop de gelijknamige single die in Frankrijk 200.000 keer over de toonbank ging. Met zinnen als “parler me semble ridicule” en “il faudrait que je lui parle à tout prix” probeerde Jarre daarin de moeilijkheid om sentimentele gevoelens uit te drukken, toch onder woorden te brengen.

Arno en Vive la Fête

Volgers de critici vond Christophe zijn eigen stijl pas in 1978 op het album Le beau bizarre, met een kruising tussen crooner en experimentele rock. Maar in de jaren 1980 raakte zijn muzikale carrière steeds meer op de achtergrond. Begin deze eeuw pikte hij de draad terug op, vorig jaar bracht hij nog twee albums uit, Christophe, etc volume 1 en 2. Daarop stonden ook samenwerkingen met onder meer Sebastien Tellier en Camille, maar ook de Belgen Arno en Vive la Fête. 

Met Arno nam hij zijn nummer ‘Les paradis perdus’ uit 1973 opnieuw op. Eigenlijk wou hij dat eerst met Nick Cave doen, maar die had niet de juiste cool, zei Christophe daarover in Moustique. De cover met Arno werd in twee takes opgenomen in de ICP-studio in Brussel. “Het was magisch. Het eindigde allemaal in L’Archiduc, zijn favoriete bar in de Dansaertstraat. En ik was gelukkig.”

“Ik heb in mijn leven hard gewerkt”, zei hij nog. “Ik had mijn ups en downs, maar ik heb ook mooie downs gehad.” Op dat moment had de zanger nog plannen voor een derde album in dezelfde reeks, maar dat is er nooit gekomen.

“Ik ben een lid van ‘mijn stam’ verloren”, reageert Jean-Michel Jarre op zijn overlijden. “Christophe was niet zómaar een zanger, hij was een van de grootste Franse zangers. We denken altijd dat de mensen van wie we houden eeuwig zijn, en dat is hij in zekere zin met zijn liedjes. Maar we kunnen hem niet vaarwel zeggen vanwege dit verdomde virus. Het is absurd, hij vertrok naar Brest. En ik heb niets tegen deze stad, maar het klopt niet. Christophe was de Middellandse Zee.”

Vandaag zijn het de liefhebbers van de Franse chanson die treuren. “Et j’ai pleuré, pleuré / Oh, j’avais trop de peine.” Christophe werd 74 jaar.